Szanta o Dziewicy - Czarna Bandera brac piracka serwera Allseron

Dziewczyna całkiem śmiało weszła do kajuty i usiadła przy stoliku. Podparła brodę łokciami i popatrzyła wesoło. Wreszcie zaczęła mówić do obecnych tam piratów.
- Słyszę, że jedyne pieśni jakie tu słychać, to wiatr i skrzypienie drewna. Więc postanowiłam Wam coś zaśpiewać. Usłyszałam to w Giran, jak grupa żelgarzy zwana "4 refy" wykonywała i postanowiłam przerobić, by w sumie o Was traktowało - zagryzła wargę, w oczach zapłonęły wesołe ogniki. - Tak więc zaczynam i mam nadzieję, że to przeżyję.
Wstała, podeszła na środek kajuty i zaczęła śpiewać czystym głosem szantę.

Cesarskie dwa żaglowce opuściły Giran brzeg.
Wiej wiej wietrze, nam wiej! Wiej wietrze z całych sił!
Jeden zwał się Książę Gludio, a ten drugi Książę Aden.
Płyńmy dalej wzdłuż ponurych brzegów północnych ziem.

Hej, który tam na maszcie?! - Starego słychać wrzask.
Wiej wiej wietrze, nam wiej! Wiej wietrze z całych sił!
- Patrz uważnie dokoła, potem wszystko melduj nam.
Płyńmy dalej wzdłuż ponurych brzegów północnych ziem.

Przed dziobem nic nie widać i za rufą pusto też!
Wiej wiej wietrze, nam wiej! Wiej wietrze z całych sił!
Ale z nawietrznej jakiś statek zmienił kurs i zbliża się
Płyńmy dalej wzdłuż ponurych brzegów północnych ziem.

Ahoj! Hej, ahoj! - kapitan znów się drze.
Wiej wiej wietrze, nam wiej! Wiej wietrze z całych sił!
- Kim jesteś, śmiałku, komu służysz, czego od nas chcesz?!
Płyńmy dalej wzdłuż ponurych brzegów północnych ziem.

Nie służę cesarzowi, panem jestem sobie sam!
Wiej wiej wietrze, nam wiej! Wiej wietrze z całych sił!
A kamraci z mej Dziewicy statek wnet splądrują wam!
Płyńmy dalej wzdłuż ponurych brzegów północnych ziem.

Gruchnęły nasze działa, potem salwa jeszcze raz.
Wiej wiej wietrze, nam wiej! Wiej wietrze z całych sił!
Aż dzielny Książę Gludio piracki złamał maszt.
Płyńmy dalej wzdłuż ponurych brzegów północnych ziem.

Litości! - błagał Chmura. - To ostatnie chwile me!
Wiej wiej wietrze, nam wiej! Wiej wietrze z całych sił!
I wreszcie znalazł litość, kiedy spoczął już na dnie.
Płyńmy dalej wzdłuż ponurych brzegów północnych ziem.

Przerwał na chwilę pracę, usiadł na zydelku i kiwał głową w rytm muzyki, wpatrując się w kobietę jak urzeczony - Jednak co stara prawda, to prawda...baba na łajbie, urok pewny - mruknął do siebie, z wrażenie zapominając nawet zaklnąć po swojemu

Skinęła wdzięcznie główką słuchaczowi. Potem niepewnie patrzyła na reakcję, ale, że nie rzucał się z kordem ni przekleństwami, to popatrzyła śmiało na niego i zaśmiała się cicho.
- Skoro w pokorze znieśliście żart, to zaśpiewam Wam jeszcze coś. Tym razem pewnie bardziej w zgodzie z prawdą - jej oczy śmiały się wesoło.

Okręt nasz wpłynął w mgłę i fregaty dwie
Popłynęły naszym kursem by nie zgubić się.
Potem szkwał wypchnął nas poza mleczny pas
I nikt wtedy nie przypuszczał że fregaty śmierć nam niosą.

Ciepła krew poleje się strugami,
Wygra ten kto utrzyma ship!
W huku dział ktoś przykryje się falami,
Jak da Los ocalimy bryg!

Nagły huk w uszach grał i już atak trwał,
To fregaty uzbrojone rzędem w setkę dział.
Czarny dym spowił nas przyszedł śmierci czas.
Krzyk i lament mych kamratów przerywany ogniem katów.

Ciepła krew poleje się strugami,
Wygra ten kto utrzyma ship!
W huku dział ktoś przykryje się falami,
Jak da Los ocalimy bryg!

Pocisk nasz trafił w maszt, usłyszałem trzask,
To sterburtę rozwaliła jedna z naszych salw.
Żagiel staw! - krzyknął ktoś. Znów piratów złość,
Bo od rufy nam powiało a fregatom w mordę wiało.

Ciepła krew poleje się strugami,
Wygra ten kto utrzyma ship!
W huku dział ktoś przykryje się falami,
Jak da Los ocalimy bryg!

Z fregat dwóch tylko ta pierwsza w pogoń szła.
Wnet abordaż rozpoczęli gdy dopadli nas.
Szyper ich dziury dwie zrobił w swoim dnie,
Nie pomogło to psubratom reszta z rei zwisa za to.

Ciepła krew poleje się strugami,
Wygra ten kto utrzyma ship!
W huku dział ktoś przykryje się falami,
Jak da Los ocalimy bryg!

Po dziś dzień tamtą mgłę i fregaty dwie
Kiedy noc zamyka oczy widzę w swoim śnie.
Tamci co śpią na dnie uśmiechają się,
Że ich straszną śmierć pościli bracia którzy zwyciężyli.

Ciepła krew poleje się strugami,
Wygra ten kto utrzyma ship!
W huku dział ktoś przykryje się falami,
Jak da Los ocalimy bryg!

<Młody, lichej postury, człek zajrzał ostrożnie do kajuty. Kilka słów pod adresem Einhasad wyszeptał o opiekę prosząc. Szybko podszedł do śpiewaczki, unosząc nieco kapłańską szatę i omijając śpiących piratów>
Einhasad Łaskawa wspomagaj. Panna, szybko uchodź z tej jaskini zbójców. Toż jak się pobudzą, to ubiją. Albo jeszcze co gorszego zrobią. Co niewiasta z takim głosem pośród morderców robi. Porwali ani chybi. Toż pannie w świątyni pieśni ku chwale bogini wyśpiewywać, a nie pośród tego plugastwa. A kiedy już śpiewasz o ich okręcie to go "bryk" nie nazywaj. Bo to przecie bryg jest. A choć to łajdaki i szubrawce, to jak każdy marynarz, okręt swój szanują. Strach pomyśleć co by zrobili gdyby omyłkę prostą za kpinę ze swego żaglowca wzięli. No uchodźże byle dalej, póki śpią popici.
<Nagle spostrzegł, że gruby brodacz pod bulajem leżący zdaje się budzić i pomknął ku schodni. Ale, że kostur kapłański poziomo przed sobą trzymał, to się w odrzwiach wąskich zaklinował i z łoskotem runął na plecy. Porwał się z ziemi niesiony strachem i w popłochu pognał po drewnianych stopniach>

DO STU TYSIĘCY BECZEK ZJEŁCZAŁEGO RUMU !!! Co się tu wyrabia, psia jucha !! <łypnął dookoła zdrowym okiem, spostrzegł leżącego na deskach kapłana i wyciągnął zza pazuchy groźnie wyglądającą pałkę, bez namysłu waląc nią człowieka po głowie> O żesz w morde jeża, chyba żem za mocno mu łomot spuścił...<spojrzał skonsternowany na ogłuszoną postać> Hej, ty ! <trącił Oriana czubkiem buta, przeszukał go dokładnie poczem zataszczył do ładowni, zamykając ją na klucz> Virianel, panienko nadobna, znaszli go ? Czego tu szukał ? Swój,czy wróg ?

Nad pokładem lata sporych rozmiarów kruk. Widać, że czegoś szuka, podlatuje do wszystkich bulajów i tam zagląda. Zobaczył Oriana nieprzytomnego, jak i Karuka krzyczącego w stronę panienki.

<wicher zawiał na pokładzie, na samym dziobie pojawiła się zjawa dość wyskoiego wzrostu, posturą przypominała mrocznego elfa, ale jej kontury jak i płonące czerwienią ślepia były bardzo rozmyte. Zjawa lekkim szelestem wichru posuwała sie powoli ku kajutom, przyglądając sie konkretnie budowie Żelaznej dziewicy. Zauważywszy wejscie ku kajutom, zszedł tam. Gdy ledwo to uczynił, wiatr zatrzasnął za nim wieko, w taki sposób by trudem było jego ponowne otworzenie. Zjawa kierowała się ku Kajucie kapitana, którą starał sie rozpoznać wsród ogromu pomieszczeń na statku. Gdy Zjawa zlokalizowała ową Kajutę , przenikając przez Drzwi rzekła piskiem tysiaca Wichrów.>

Salvete.
Jam Zefir. Pan Wiatru Twego. Masz coś co mnie interesuje....<próbuje nawiazać dialog z burzową chmurą>

Nad pokładem lata wielki kruk.

Na nabrzeże grupa Canusów wkroczyła, żar z nieba się lejący nie starł z ich twarzy wyrazu determinacji. Zdecydowanym krokiem ku Żelaznej Dziewicy podeszli, u stóp trapu się zatrzymali, a elf co na czele szedł głośno zakrzyknął.
- Ahoj na pokładzie!
Zniecierpliwiony zaraz raz jeszcze się opowiedział.
- Ahoj na Dziewicy!
Nad emocjami nieco zapanowawszy przystanął w milczeniu, jeno stopa miarowo o trap uderzająca znamionowała, iż nie całkiem już ochłonął.

<grupa posłyszała dźwięk odskakującego kurka bandoletu, a zza burty rozległ się zachrypnięty lekko głos> Powitać szanowne bractwo ! Cóż was, psia jucha, w nasze skromne progi sprowadza, hehe ?

Gdy krasnoluda ujrzał wyprostował się, a słowa jego posłyszawszy odrzekł.
- O pozwolenie na wejście na pokład prosim, nie ma co gardła zdzierać.

Przedłużającym się brakiem odpowiedzi zniecierpliwiony zakrzyknął.
- Hej, mości krasnoludzie, gdzieżeś się podział!?

Właź, ale jeno ty <ukazała się głowa krasnoluda>...chyba wiem o czym chcecie gadać - reszta na brzegu ma zostać, próbę na okręt wejścia za gwałt potraktuje <wyszczerzył się złośliwie>

Zaproszenie posłyszawszy gestem dłoni kompanów powstrzymał sam zaś po trapie ruszył. Dotarłszy na pokład zlustrował go uważnie, nieład dostrzegłszy skrzywił się z niesmakiem, nic jednak nie rzekł. Chwilę stał w milczeniu po czym do krasnoluda się zwrócił.
- Jam Llarien, Śpiewak Magii, Dux Canus Convictus, jeden z Brzasku wodzów.
Nieznacznie głowę skłonił.
- Mieliśmy się okazję już w Wilczej Jaskini spotkać, choć chyba nie udało nam się ni słowa jednego ze sobą zamienić, nie dziwota zresztą bo srogie zamieszanie wtedy panowało. Niemniej ja nie o tym.
Tchu zaczerpnął.
- Mianowicie zapytać chciałbym czy nie niewolicie tu jakowejś dziewicy lub panny nadobnej? Bo słuchy mnie doszły iż druha naszego w więzach trzymacie, a Orian, bo to o nim mowa, chyba jeno na ratunek niewieście spiesząc mógłby na piracką krypę wkroczyć.
Brwi zmarszczywszy bacznie na Karuka spojrzał.